Πρώτα λίγη Ιστορία

Το διάβασμα του φλυτζανιού του καφέ έχει τις ρίζες του στους αρχαίους Κινέζους όταν -καθώς πιστεύεται- οι μοναχοί συνήθιζαν να διαβάζουν τα ίχνη που σχηματίζονταν στην εσωτερική πλευρά από τις καμπάνες των ναών. Αργότερα ως φυσική εξέλιξη, η τέχνη της ανάγνωσης φύλλων τσαγιού από φλυτζάνια χωρίς χερούλι ασκούνταν επί αιώνες αρχικά από μοναχούς που συνήθιζαν να πίνουν τσάι σε κούπες που είχαν σχήμα καμπάνας.

Περίπου το 600 μ. Χ. πρώτοι οι Άραβες ανακάλυψαν τους κόκκους καφέ και κατάφεραν να κρατήσουν τον καφέ ως ένα μυστικό, κρατώντας το μονοπώλιο στην καλλιέργεια και την κατανάλωση του καφέ για αρκετές εκατοντάδες χρόνια. Υιοθέτησαν την ανάγνωση των φύλλων τσαγιού, αλλά τη θέση των φύλλων τσαγιού πήρε το κατακάθι του καφέ, Ο καφές έγινε γνωστός και χρησιμοποιήθηκε ως αφέψημα στη δυτική Ευρώπη και Αμερική μόλις στα τέλη του 18ου αιώνα.

Η ανάγνωση τόσο των φύλλων τσαγιού όσο και του καφέ είναι γνωστή ως καφεμαντεία. (Tasseography ή tasseomancy στα αγγλικά).

Μέσα στους αιώνες η τέχνη του διαβάσματος του καφέ έμεινε ζωντανή μέχρι και σήμερα σε Ελλάδα, Περσία, Αρμενία και Γιουγκοσλαβία.

Κι εγώ;

Θυμάμαι από μικρή τη θεία μου και τη γιαγιά μου να λένε το φλυτζάνι. Ήταν κάτι που από τότε μου τράβαγε το ενδιαφέρον και το έβρισκα εξαιρετικά περίεργο το ότι μπορούσαν να δουν πράγματα για το παρόν που κανείς άλλος δεν γνώριζε καθώς και για το μέλλον μέσα σε ένα φλυτζάνι του καφέ. Στα 18 μου είπα πρώτη φορά τον καφέ στους φίλους μου. Ήθελα να δω και να μάθω περί τίνος πρόκειται, πώς “λειτουργεί” κι αν όντως μπορούσα να το κάνω. Και τα κατάφερα. Όταν άρχισαν να μου λένε ότι βρήκα το τάδε και το τάδε ούτε η ίδια το πίστευα και ακόμα δεν έχω καταλάβει ακριβώς με ποιόν τρόπο μπορώ να “διαβάσω” το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον σε ένα φλυτζάνι. Δεν παύει όμως να είναι κάθε φορά και μια νέα εμπειρία και μια νέα ενδιαφέρουσα σε βάθος επικοινωνία με κάποιον γνωστό ή άγνωστο.